جایزه ی دلبرانه، یا از ماست که برماست!

ندادن جایزه به وبلاگستان فارسی برای انعکاس دقیق و به موقع وقایع اخیر، یک بی انصافی تمام عیار بود، اگر اتفاق می افتاد. و اشتباه است اگر «وبلاگستان فارسی» را فقط «وبلاگ» های فارسی بدانیم و بهتر است فضای «فارسی» وب را مفهوم آن بگیریم.

با این  حال اعطای جایزه به کسی که نه «وبلاگنویس» – به معنای تعریف متعارفی که می دانیم – است و نه «فعال عرصه وب»، تودهنی بدموقع و زشتی بود به فعالان اینترنت ایرانی که برای وقایع دقیق اتفاقات، بعضی‌هاشان حتی جانشان – تاکید می کنم روی «جان» – را به خطر انداختند و با انواع مشکل‌های باورنکردنی روبرو بودند.

کم نبودند کسانی که با گزارش زنده از درون وقایع، با ارسال خبرها، تصویرها و ویدیوها به توییتر، فیس بوک، یوتوب، فرندفید، گوگل ریدر، بالاترین، ای میل‌ها و … بار اصلی خبررسانی را در غیاب رسانه‌های بی طرف به عهده داشتند. اضافه کنید به این تعداد، هزاران نفری را که فقط با «شر» کردن و به اشتراک گذاشتن این خبرها، همه دنیا را به معنی واقعی کلمه خبر کردند از آنچه می گذشت در آن روزهای لعنتی.

خانم «دلبر توکلی»، نمی دانم چطور شما انتخاب شدید برای این جایزه، به هر حال یا داوران واقعن با فضای وب فارسی آشنا نبودند، یا ایرانیانی که به آنان مشاوره دادند، از سر ندانستن، یا خودخواهی و رفیق خواهی، شما را معرفی کرده‌اند. هر چه بوده، اگر کمی وجدان داشتی، نباید می‌پذیرفتی این جایزه را! نباید قبول می‌کردی!

خیلی‌های دیگر بودند، که هزاران برابر شما، استحقاق اندکی تشویق را داشتند. خیلی‌های دیگر را با تاکید می گویم و مطمئنم.

هر چه بر سر ما می آید، از حماقت و تنگ نظری و خودخواهی ماست. وبلاگستان فارسی واقعن باید خودش را شماتت کند بابت این اتفاق. مقصر خود ما بودیم که پشت همدیگر نبودیم هیچ وقت. چه از قضیه حسین درخشان بگیر تا این اتفاق آخر. تنگ نظری را کنار بگذارید و ببینید که چه راحت نادیده مان می‌گیرند.

مرتبط: + + + + + + + + + + +